آشفته مذگان

این که آدم هیچ موضوعی برای نوشتن نداشته باشه و همینجوری دو صفحه بنویسه خودش یه هنره ها ! دست کم نگیرین ! قصد تعریف از خود رو ندارم ولی این قضیه از ویژگی های بارز من است.

اکنون که قلم رو در دست میگیرم و بر پهنای کیبرد کلیک میکنم ! دارم به این قضیه فکر میکنم که علل افول من در این قضیه اپلای چی بود ! چه کردم که نباید میکردم که این بلا ! این طوفان ! این روکسانا ! سر من اومد ! به ولله من پول تافل و جی آر ای رو از سر سفره حلال ننه بابا آورده بودم ... واقعا چرا

یادمه اون زمان ها که شماها نبودین و یه عده دیگه بودن ! منظورم به اون زمانی هست که یه بلاگ دیگه داشتم. داشتم در مورد همین اپلای حرف میزدم ! که آیا why to apply ! دلم نمیکشید که برم ! بعد داشتم برا خودم اراجیف میبافتم که ای کاش که من چنین بودم و تو ایران میموندم ! ای کاش من یکی رو داشتم از نوع "دل در گرو" که باعث میشد فکر اپلای رو از ذهن تهی میکردم ! ای کاش که من امید به زندگی پر درآمد داشتم و نمیرفتم ! ای کاش که خانواده من رو فورس میکردن و من سر آخر مینداختم گردن خانواده که آقا اینا نذاشتن من برم. ولی از بدی روزگار ! نه دلبند داشتیم ! نه بازارکار خوب و نه اجبار خانواده ! مسیر اپلای برای من حکم جاده آسفالت ساخت آلمان رو داشت. الان که دارم به اون زمانهای نه چندان دور مینگرم ! این جز یکی از خواسته های خودم هم بوده ... ولی خوب گوساله ! حداقل همون اول نمیشد ! نه این که بعد از 10 میلیون تومن خرج تهش مجبور شی نری

خلاصه که این بحث اپلای شبیه این گریزهایی که مداحا سر جلسات خودشون به وقایع کربلا میزنن شده ! تحمل بفرمایید تا چندی دیگر تمام میشه

یه برهه هایی از زندگی باید تصمیم بگیری که بی تقصیر بشینی. دوشنبه باید باشم تهران که برای برق صنعتی امیرکبیر که حالم ازش به هم میخوره دوباره ثبت نام کنم ! چندراهی از اینجا دوباره شروع میشه ! شروع دوباره ! نمیدونم کلاسام کی شروع میشه ! خوابگاه جدیدم کجاست ! اصن خوابگاه دارم یا نه !
آیا دیفر کنم ؟ آیا ارشد رو با صلابت بخونم ؟ برم سر کار ؟ سال بعد برم برا کانادا ؟

آشفته مذگانیم ای باد شرطه برخیز